Η Hala Riziq (Παλαιστίνη) και ο Ghulam Hussein Azimi (Αφγανιστάν) δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Προέρχονται από διαφορετικές χώρες και διαφορετικές γενιές. Η Χάλα είναι μητέρα και κατέχει θέση ευθύνης στη ΜΚΟ στην οποία εργάζεται. Ο Χουσεΐν είναι γιος και δεν έχει τελειώσει ακόμη τις σπουδές του. Ωστόσο, έχουν πολλά κοινά στοιχεία. Και οι δύο αναγκάστηκαν να αποχαιρετήσουν μέλη της οικογένειάς τους για τον ίδιο λόγο: αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον.
Η Hala Riziq (45 ετών) είναι πολλά πράγματα. Είναι υπεύθυνη προγραμμάτων της Alianza por la Solidaridad- είναι επίσης μητέρα, σύζυγος και κόρη. Η Hala είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους που έχουν την τύχη να εργάζονται στη χώρα όπου βρίσκεται. Είναι ίσως περισσότερα από όσα μπορεί να φανταστεί κανείς. Αλλά, δυστυχώς, για τον υπόλοιπο κόσμο, η Χάλα είναι επίσης ένας αριθμός, ένας από τους δύο εκατομμύρια αριθμούς που ζουν, εδώ και δεκαέξι χρόνια, υπό πολιορκία στα 360 τετραγωνικά χιλιόμετρα που αποτελούν τη Λωρίδα της Γάζας.
Η νέα χρονιά δεν άφησε ήσυχη αυτή τη μικρή περιοχή της Παλαιστίνης, που βρίσκεται ανάμεσα στο Ισραήλ, την Αίγυπτο και τη Μεσόγειο Θάλασσα. Λίγες ημέρες πριν από το τέλος του Ιανουαρίου, τριάντα πέντε Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί από ισραηλινά πυρά, ανάμεσά τους οκτώ ανήλικοι. Αυτό είναι ανησυχητικό σε σύγκριση με τους 313 Παλαιστίνιους που σκοτώθηκαν το 2021. Ωστόσο, η διεθνής κοινότητα συνεχίζει να κλείνει τα μάτια σε αυτή τη σοβαρή ανθρωπιστική κρίση.
Ένα αίσθημα αβεβαιότητας διακατέχει τη Χάλα όταν τη ρωτάω για το μέλλον. "Αυτή είναι η ζωή στη Γάζα. Δεν μπορείς να σχεδιάσεις ή να κάνεις τίποτα, γιατί δεν ξέρεις τι θα συμβεί αύριο". Δυστυχώς, οι περισσότεροι κάτοικοι της Γάζας ζουν μια παρόμοια κατάσταση. "Δεν αισθανόμαστε ασφαλείς. Νιώθουμε φόβο. Φοβάμαι μήπως χάσω κι άλλα μέλη της οικογένειάς μου οποιαδήποτε μέρα, για οποιονδήποτε λόγο. Εξαιτίας της ισραηλινής κατοχής, εξαιτίας επανειλημμένων παραβάσεων, εξαιτίας οποιασδήποτε νέας ασθένειας στον κόσμο, επειδή κάποια ηλίθια απόφαση θα με κάνει μια μέρα να αποφασίσω να βγάλω όλη μου την οικογένεια παράνομα από τη Γάζα".
Η δήλωση αυτή επιβεβαιώνει πλήρως την ψυχική δυσπραγία στην οποία υποβάλλονται καθημερινά οι Παλαιστίνιοι. "Βρισκόμαστε υπό πίεση, άγχος και κατάθλιψη. Η ψυχολογική κατάσταση είναι πολύ δύσκολη για όλους μας. Όλη την ώρα προσπαθούμε να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Επιμένουμε να επιβιώνουμε και το κάνουμε ως μηχανισμό αντιμετώπισης, προσπαθώντας να μετριάσουμε τα πράγματα όλη την ώρα".
Οι ευκαιρίες για τους νέους είναι ελάχιστες εδώ. Τα τρία τέταρτα των κατοίκων της Γάζας είναι άνεργοι. Ο μόνος τρόπος για να φύγουν οι Παλαιστίνιοι από το έδαφος είναι να ζητήσουν άδεια από το Ισραήλ - η οποία μερικές φορές μπορεί να πάρει μήνες για να φτάσει ή να μην φτάσει καθόλου - ή να το κάνουν παράτυπα. Με αυτόν τον τρόπο, πολλές ζωές χάνονται στα βάθη της Μεσογείου. Υπό αυτή την έννοια, η Χάλα είναι πολύ σαφής σχετικά με το γιατί δεν έχει φύγει ποτέ από τη Λωρίδα της Γάζας: "Το να μένεις στη Γάζα είναι δύσκολο, αλλά το να φύγεις από τη Γάζα είναι ακόμη πιο δύσκολο. Έχω λοιπόν δύο δυνατότητες: να μεταναστεύσω παράνομα, πράγμα που μπορεί να με αναγκάσει να χάσω τη ζωή μου ή τη ζωή της οικογένειάς μου, ή να υποφέρω μέχρι να πάρω άδεια. Και αν σκέφτομαι να φύγω από τη Γάζα, αναρωτιέμαι: Τι θα έκανα οπουδήποτε αλλού; Θα είναι δύσκολο, θα είναι δύσκολο να προσαρμοστώ σε μια νέα χώρα, με μια νέα κουλτούρα και μια νέα γλώσσα. Πώς θα τα καταφέρω; Αυτές είναι οι σκέψεις που έρχονται στο μυαλό των ανθρώπων που βρίσκονται ακόμα στη Γάζα. Αλλά εγώ προσωπικά αγαπώ τη Γάζα. Είναι η πατρίδα μου, η εθνικότητά μου, η ιθαγένειά μου και το σπίτι μου.
Δεν ισχύει το ίδιο για τον γιο της, ένα από τα τέσσερα παιδιά της, ο οποίος είχε την ευκαιρία να πάει στην Τουρκία για σπουδές και δεν σκοπεύει να επιστρέψει στην Παλαιστίνη. Η Χάλα αφήνει έναν μακρύ αναστεναγμό καθώς εξηγεί αυτή τη δύσκολη κατάσταση: "Τον λυπάμαι γιατί θα μου λείψει πολύ, αλλά στο τέλος της ημέρας είναι η ζωή του. Δεν μπορώ να τον διευκολύνω να έχει τη ζωή που του αξίζει μέσα στη Γάζα, οπότε δεν θα μπορέσω να τον σταματήσω από το να αρχίσει να αναζητά ένα καλύτερο μέλλον μακριά από εδώ, ακόμη κι αν αυτό μου κοστίσει και αν είναι δύσκολο για μένα". Με αυτούς τους όρους, η κατάσταση επιδεινώνεται για τις γυναίκες, λόγω των πατριαρχικών προτύπων. Γι' αυτές, κάθε απόφαση που μπορεί να πάρουν εμποδίζεται αν έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα της κοινωνίας, ακόμη και αν η θέλησή τους είναι να σπουδάσουν. "Μπορείτε να μετρήσετε στα δάχτυλα των χεριών σας τον αριθμό των γυναικών στη Γάζα που μπορούν να συμμετέχουν, να κάνουν κάτι στο οποίο πιστεύουν ή να έχουν θέση λήψης αποφάσεων στη χώρα μας".
Για τον Ghulam Hussein Azimi (19 ετών), ο οποίος ζει στον προσφυγικό καταυλισμό της Νέας Καβάλας στη βόρεια Ελλάδα τους τελευταίους δύο μήνες, η κατάσταση δεν διαφέρει και πολύ από εκείνη του γιου της Hala. Ο Χουσεΐν ήρθε στην Ελλάδα φεύγοντας από την πατρίδα του, το Αφγανιστάν, επειδή τα σχέδιά του να σπουδάσει διακόπηκαν από την άφιξη των Ταλιμπάν. Γι' αυτόν, όπως και για πολλούς νέους Αφγανούς, η αλλαγή του καθεστώτος στο Αφγανιστάν σήμανε μια νέα αρχή σχεδόν από κάθε άποψη, συμπεριλαμβανομένων των ακαδημαϊκών σπουδών. "Ήθελα απλώς να σπουδάσω, και τότε ήρθαν οι Ταλιμπάν και εξαφάνισαν τα πάντα. Από τότε, η ζωή μου, οι στόχοι μου και οι ιδέες μου άλλαξαν εντελώς".
Ο Χουσεΐν έφυγε από το Αφγανιστάν πριν από εννέα μήνες. Τα περισσότερα μέλη της οικογένειάς του έμειναν πίσω. Περιμένει την έγκριση του ελληνικού κράτους για να πάρει τα έγγραφα με τα οποία θα μπορέσει να ταξιδέψει και να αφήσει πίσω του τον καταυλισμό προσφύγων. Αυτή η καθυστέρηση μπορεί μερικές φορές να διαρκέσει αρκετά χρόνια. Αλλά ο Χουσεΐν είναι ξεκάθαρος: "Το να μπορέσω να συνεχίσω να σπουδάζω Διεθνείς Σχέσεις στο πανεπιστήμιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα αυτή τη στιγμή. Σκοπεύει να επιστρέψει στο Αφγανιστάν, ίσως όταν θα έχει μια σημαντική διεθνή θέση: "Στο μέλλον, αν πάρω ένα μεγάλο δίπλωμα ή μια μεγάλη δουλειά, θα ήθελα να επιστρέψω στη χώρα μου. Γιατί, παρά τα πάντα, εξακολουθεί να είναι η πατρίδα μου".
Greek 
English 
Spanish 
Catalan